Yazar: Murat Özşay

Bazen ne yazacağını bilmeden oturursun ya bilgisayar başına… yada eline çok sevdiğin kalemi alırda başlarsın ya… İşte o kalemin içindeki mürekkebin bittiği yerdeyim şimdi ben. Yazmak istiyorum ama mürekkebim yok… Mutlu olmak istiyorum ama acım çok.

Ama yeniden doğdum acılarımla… Kaybettiğim sandığım şeylerin kazandıklarım olduğunu gördüm içimde yanan mumlar söndükçe. Hani mum sönüne çıkan o koku var ya; çok severim ben o kokuyu. Yeniden başlamak gibi, çocukluğuma dönüş gibi. 

Evet özlüyorum çok hemde… Ama sandığınız kişiyi değil.

Severek evlenen hatta

Sadece bir kağıt ve kalem gerek denilen anlardan birisinde olduğunda radyodaki çalan şarkı gibi bir anda dökülen kelimeler gibi işte yanlızlığım… Bir bar taburesine oturmuş küçük bir çocuk gibi ayaklarım yere basmadan, ayaklarım değildi oysa sallanan…..

Gittin… Olmaz dedin….

Oysa sen beni miniğim diye severdin… Daha önce neredeydin diye soran sen değil miydin?